Een omstreden verordening ter voorkoming van branden zorgt voor verontwaardiging in verschillende Franse gemeenten.
In de gemeente Le Teich, in Frankrijk, ontving Nicole, 72 jaar, op 10 april een officiële kennisgeving van het gemeentebestuur die haar dagelijkse routine op zijn kop zette. In de brief herinnerde de gemeente haar eraan dat zij als eigenaar volgens de boswet niet alleen op haar eigen terrein aan de wettelijke verplichtingen inzake onkruid wieden moest voldoen: “U bent aan deze verplichting onderworpen. (…) Wij voegen een modelbrief bij waarmee u toegang tot de aangrenzende percelen kunt vragen om met de werkzaamheden te kunnen beginnen”, aldus de tekst, zo meldt de krant Sud Ouest.
Nicole woont al 45 jaar in dit huis in Le Teich en nooit eerder is haar gevraagd om de begroeiing buiten haar eigendom te verwijderen. Nu is zij echter wettelijk verplicht om een strook van 50 meter rondom haar woning te ontruimen, waaronder een deel van het bosperceel van haar buurman. Nicole, die een maandelijks pensioen van 1.300 euro ontvangt, zegt bezorgd: “Dat ik mijn perceel moet ontruimen, begrijp ik, maar dat van mijn buurman, waarom?”
De achtergrond is de verscherping van de controles na de branden in de zomer van 2022. Luc Tharaud, de wethouder verantwoordelijk voor bosbeheer bij de gemeente, legt aan Sud Ouest uit: “De prefectuur heeft ons laten weten dat er controles en sancties zouden komen voor het niet naleven van de ontruimingsplicht. Daarom heeft de gemeente deze brief preventief naar de bewoners gestuurd.” De wethouder geeft toe dat de gemeenten naleving eisen van een wet “die mensen niet kennen en die het gevoel van eigendom aantast”, waardoor er onbegrip ontstaat.
4.000 vierkante meter
Volgens Tharaud maakt de wet geen onderscheid tussen het type bos en het gevaar: “De wet maakt geen onderscheid tussen het type bos. De verantwoordelijkheid ligt bij de eigenaren en de regel is dezelfde, of je nu in een struikgewas of in de buurt van een moeras woont. En het risico is niet hetzelfde”. Zo omvat het perceel van Nicole een stuk bos op het terrein van haar buurman, waar ze varens moet verwijderen en bomen moet snoeien zodat de takken elkaar niet raken, aangezien haar buurman geen woning op dat perceel heeft.
Ondanks de verplichting ziet Nicole zich niet in staat om de kosten te dragen: “Ik heb zelfs geen offerte aangevraagd. Zelfs met een belastingaftrek is het te duur met mijn 1.300 euro per maand”, legt ze berustend uit. Haar dochter Malika besloot actie te ondernemen toen ze de situatie van haar moeder zag en nam contact op met de wethouder om een inspectie te vragen. Tharaud bezocht het huis, maakte een schets en bevestigde dat Nicole 4.000 vierkante meter moest ontruimen.
Aangezien het onmogelijk is om aan deze eis te voldoen, erkent Tharaud: “Nicole zit volledig vast, en zij is niet de enige in deze situatie hier. Ik begrijp haar situatie natuurlijk. Ik ben het niet eens met de eenzijdige toepassing van deze wettelijke verplichtingen”.
“Publiek geld voor het algemeen belang”
Malika zocht hulp bij de gemeente zelf, maar kreeg een negatief antwoord. Tharaud heeft de gemeentelijke diensten gevraagd om de mogelijkheid te onderzoeken om het snoeien voor de hele gemeente te begroten, maar dat is juridisch onmogelijk: “Publiek geld moet worden besteed aan het algemeen belang. Je kunt iemand die in een studio woont niet vragen om te betalen voor het schoonmaken van het privéterrein van iemand anders.”
Bovendien is op het naastgelegen terrein van Nicole, waarvan de eigenaar afwezig is, onlangs een boom omgevallen. De gemeente heeft de eigenaar een sommatie gestuurd om het afvoeren voor zijn rekening te nemen, maar Nicole moest ook een formulier per aangetekende post versturen om toestemming te vragen voor het opruimen van het terrein van een ander. “Hij heeft natuurlijk ja gezegd”, legt Malika uit, waarmee ze de vicieuze cirkel waarin haar moeder zich bevindt, onderstreept.
Tharaud vat het probleem samen als een duidelijk voorbeeld van het feit dat de wet niet is aangepast aan de dagelijkse realiteit: “Het is het perfecte voorbeeld van een regelgeving die uniform wordt toegepast, zonder rekening te houden met de realiteit op het terrein”. Zo worden oudere bewoners zoals Nicole geconfronteerd met de onmogelijkheid om een wet na te leven die hen lasten oplegt waarvoor zij noch de fysieke, noch de financiële middelen hebben.
