3D-simulaties wijzen erop dat het beeld op het lijkdoek is gevormd op een bas-reliëf, waardoor de discussie over de authenticiteit en historische oorsprong ervan opnieuw wordt geopend
Het Lijkdoek van Turijn, een van de meest raadselachtige relikwieën van het christendom, staat opnieuw in het middelpunt van de controverse. Een recente analyse met behulp van driedimensionale modellering suggereert dat dit doek geen echt menselijk lichaam heeft bedekt, maar is gevormd op een bas-reliëf, waarschijnlijk als onderdeel van een middeleeuwse artistieke voorstelling.
De studie, gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Archaeometry, is uitgevoerd door Cicero Moraes, een Braziliaanse ontwerper die gespecialiseerd is in historische gezichtsreconstructies. Aan de hand van digitale simulaties vergeleek Moraes hoe een doek zich gedraagt wanneer het een driedimensionaal lichaam bedekt in vergelijking met een vlak of licht verhoogd oppervlak. De resultaten wijzen erop dat het doek, wanneer het op een echt lichaam wordt gelegd, vervormt en een verbreed beeld oplevert, een fenomeen dat bekend staat als het “Agamemnon-maskereffect” en dat niet overeenkomt met het nauwkeurige en symmetrische beeld dat op de Lijkwade te zien is.
Wanneer de stof daarentegen op een bas-reliëf wordt aangebracht, behoudt het resulterende beeld meer realistische verhoudingen, vergelijkbaar met die van het lijkwade van Turijn. Dit bracht de onderzoeker tot de conclusie dat de figuur zou kunnen zijn ontstaan door contact met een vaste matrijs, mogelijk van hout, steen of metaal, gepigmenteerd of verwarmd om de silhouet over te brengen.
De hypothese is niet geheel nieuw, maar krijgt meer kracht door de ondersteuning van de nieuwste digitale hulpmiddelen. Het feit dat het relikwie in de 14e eeuw, een periode waarin religieuze afbeeldingen in bas-reliëf veel voorkwamen, voor het eerst werd gedocumenteerd, en dat het op basis van eerdere dateringen tussen 1260 en 1390 is ontstaan, versterkt de theorie dat het Lijkdoek van Turijn het resultaat zou kunnen zijn van een artistieke verwerking, in plaats van een fysiek bewijs van de kruisiging van Jezus.
Hoewel Moraes toegeeft dat niet volledig kan worden uitgesloten dat het beeld afkomstig is van een menselijk lichaam, is hij van mening dat de meest coherente verklaring op basis van de huidige gegevens een verfijnd kunstwerk is, gemaakt door iemand met uitgebreide technische kennis en esthetische gevoeligheid.
Deze nieuwe benadering daagt niet alleen diepgewortelde overtuigingen uit, maar laat ook zien hoe technologie nieuwe perspectieven kan bieden op de grote mysteries uit het verleden. Het onderzoek opent de deur om de symbolische en culturele waarde van het Heilige Laken te heroverwegen, los van de authenticiteit ervan als religieus relikwie.
