Het gebruikelijke gedrag van deze mensen is dat ze de voorkeur geven aan stilte of neutraliteit om problemen of meningsverschillen te minimaliseren, met zinnen als ‘Het geeft niet’ of ‘Zo erg is het niet’.
Conflicten en misverstanden zijn een onvermijdelijk onderdeel van het dagelijks leven: op het werk, thuis, met een partner, met vrienden of zelfs met vreemden. Hoewel ze vaak ongemakkelijk zijn, zijn ze ook noodzakelijk en de sleutel tot het opbouwen van gezonde relaties. Niet iedereen ervaart het echter zo. Er zijn mensen die liever zwijgen dan ruzie maken en elke vorm van confrontatie proberen te vermijden uit angst voor afwijzing en reactie van de ander. Deze neiging, die op het eerste gezicht lijkt op een manier om problemen te vermijden, kan bepaalde onzekerheden, verlatingsangst of een behoefte om te behagen verbergen, leggen experts uit.
Deze reactie om te zwijgen kan met verschillende gebieden te maken hebben. Ten eerste met de kindertijd: “In gezinnen waar het niet is toegestaan om vragen te stellen of meningsverschillen te uiten, werden autoriteitsfiguren gediskwalificeerd en ongeldig gemaakt en werd onderwerping geassocieerd als een reactie van goedkeuring en genegenheid”, legt psycholoog en popularisator Andrea Mora -@andreamorapsicologia- uit. Ook met emotionele onzekerheid: “Je kwetsbaar of niet sterk genoeg voelen om een positie in te nemen of het idee hebben geïnternaliseerd dat meningsverschillen onvermijdelijk leiden tot onoverkomelijke conflicten,” zegt Mora. En met relationele dynamiek: “Die is aangeleerd uit eerdere relaties die gekenmerkt werden door overmatige confrontatie of verbaal of emotioneel geweld,” voegt hij eraan toe.
Het gebruikelijke gedrag van deze mensen is dat ze de voorkeur geven aan stilte of neutraliteit om problemen of meningsverschillen te minimaliserenmet zinnen als ‘Het maakt niet uit’ of ‘Zo erg is het niet’ of dat ze hun positie veranderen om op één lijn te komen met anderen. Ze hebben ook bepaalde kenmerken gemeen: “Hoge gevoeligheid voor de gevoelens van anderen, neiging tot passiviteit of onderdanigheid, moeite met het stellen van duidelijke grenzen, vermijden van controversiële kwesties, constante behoefte aan goedkeuring van buitenaf,” zegt Mora. Het zijn ook vaak mensen met angstige trekjes -vooral in sociale of besluitvormingscontexten-, met een lage assertiviteit -onvermogen om duidelijke behoeften of verlangens uit te drukken-, met een hoge mate van zelfeisendheid en in voortdurende interne conflicten, met wrok of frustratie omdat ze hun eigen belangen niet hebben verdedigd.
Deze angst voor conflicten kan overwonnen worden, wat niet betekent “strijdlustig worden, maar leren om je eigen behoeften in evenwicht te brengen met die van anderen, zonder je authenticiteit op te offeren”, zegt ze. In therapie kun je werken met zelfbewustzijnsstrategieën: “Leren om de beperkende overtuigingen te identificeren die leiden tot het vermijden van conflicten, het versterken van het gevoel van eigenwaarde, het ontwikkelen van assertieve communicatievaardigheden, leren om meningen respectvol en krachtig te verwoorden met zinnen als ‘Ik voel dat…’ of ‘Mijn perspectief is…’ om een agressieve toon te vermijden, het herdefiniëren van het begrip conflict, oefenen in het blootstellen aan het uiten van meningen, op zoek gaan naar rolmodellen die goed met conflicten omgaan en vertrouwen op een positieve omgeving, met mensen die meningsverschillen waarderen en respecteren,” legt Mora uit. Maar je kunt ook dieper in therapie gaan om de diepere wortels van angst te identificeren.
